Buiten de lijntjes voor groei en beweging
Heeft Wiebes nou echt recent gezegd dat kinderen meer in school leren dan tijdens actie voeren? Oei… wat een benauwende uitspraak. Ik heb er één die leert door te doen en ervaren, in het diepe te springen; voor de duvel niet bang is ze. Ze leert graag, dat is het punt niet, maar het meest op een manier die bij haar past. En zij is niet de enige: in mijn werk zie ik in ondernemingen zoveel mensen buiten de lijntjes tekenen, in een drang om te ontdekken en te kijken wat mogelijk is. Zonder dat geen innovatie, beweging of groei, toch?
Weten: er valt wat te halen!
Dochter’s leerstijl is: met heel haar hebben en houden erin, ervaren, uitproberen, op en over de grens, met een blik op de horizon en het grotere geheel. Nee, niet altijd even weloverwogen en uitgedacht, maar wel uit het hart en met al haar kwaliteiten erbij. Alsof haar systeem ergens weet dat er voor haar daar wat te halen valt. En het gaat verder: zij ‘weet’ daarna iets uit ervaring. ‘Waarheidsvinding’ zou ik het willen noemen. (En ja, regelmatig is er ook sprake van puberale behoeftebevrediging.)
Wat is de best volgende stap?
Zo ging zij vandaag naar het Malieveld. ‘Spijbelen’ voor het klimaat. Zonder precies te weten wat dat in zou houden, maar met een sterk gevoel dat dit het beste was wat ze vandaag kon doen. ‘In de les leer ik toch niks.’ (Dat kan niet waar zijn, denk ik, maar voor haar is het waar… en praat haar daar maar eens vanaf.) Één mijn lievelingscitaten is van Terry Patten: ‘Activism is the sound of love when it roars.’ Dus spijbelen voor het klimaat? Nee, ministers Wiebes en Slob, het is de liefde voor het leven die brult 😉 (Naast ongetwijfeld ook een hoop puberhormonen). Dus van mij kreeg ze het toestemmingsbriefje voor de schooladministratie.
De winst van de actie: verwondering & inzicht
De dochter kwam terug met mooie verzameling nieuwe inzichten: over verschillende stijlen van actievoeren (incl. verwondering over sommige nogal respectloze spandoekteksten. Zo ontdekt ze haar eigen ethiek) en waar dit hele klimaat-ding eigenlijk over gaat (handig als je hierover in debat wilt gaan en om je eigen gedrag onder ogen te komen). Maar ook hoe het zit met intergenerationele (politieke) overdraging van problemen (verontwaardiging! = een verkapte visie op hoe het eigenlijk zou moeten gaan) en bovenal: hoeveel verschillende mensen in staat zijn tot actie voeren, tot wie/wat ze zich aangesproken voelt en tot wie/wat niet (fijn, want wie ben jij eigenlijk en waar sta je voor?)
Als je vervuld bent, kun je weer door
Daar zat ze, thuis van de tocht naar Den Haag. Koppie erbij, nieuwe inzichten erin, hart vervuld, samen met haar ‘peers’ en bevlogen boegbeelden. Van de brief in Trouw vandaag van de wetenschappers, die de scholieren bekrachtigden in hun actie, hoorde ze bij thuiskomst. ‘Ja mam’, zag ik haar denken, ‘ik weet het, het ís ook waar, die klimaatproblematiek. Maar ik heb vandaag nog veel meer ontdekt.’ En daar ging het misschien wel om. Bevredigd door deze betekenisvolle ervaring stapte ze gewoon (of braaf? Wiebes & Slob kunnen in elk geval tevreden zijn) weer op de fiets naar school voor een scheikunde practicum wat niet om te missen was. Zo leert zij. Met doen, gaan, vallen en opstaan.
Ieder zijn eigen paadje, samen op pad
En zo heeft ieder zijn eigen (leer)paadje. Ook wij volwassenen: met z’n allen in het leven, met vallen en opstaan betekenisvolle ervaringen opdoen. Van daaruit: kijken wat klopt om je tijd en talent aan te wijden. Dat vraagt om en gaat over bewustzijn. Dan ontvouwt het antwoord op de kernvragen ‘wie ben ik?’ en ‘waarvoor ben ik hier?’ (En dan – fluistert het in mij – kunnen we samen gaan voor een betere wereld…) 😉🌎🔥