Weetjes

Wat mensen over mij zeggen

Hartelijk en verbindend. Krachtig en inspirerend. En dan nog mijn scherpe blik en luisterend oor…

Wat onderscheidt mij van andere managers, mentoren en sprekers?

  • Ik ga voor de goede zaak vanuit een humanitaire ‘doing good’-missie, gericht op verbinding tussen mensen en in het bijzonder met vluchtelingen. Inclusiviteit &  vrede. I put my money where my mouth is. SDG 10 en 16 it is. 
  • De unieke combinatie van jarenlange strategische en operationele management ervaring met een grote passie voor persoonlijke ontwikkeling.
  • Ik (lege)leid, werk en spreek uit eigen en doorleefde ervaring. Dan wordt het echt en van mens tot mens.
  • Ik weet waar ik vandaan kom en waarvoor ik hier ben en heb een rotsvast vertrouwen. Dat voelen mensen; ze krijgen er zin van en komen in beweging. 
  • Ik verbind me niet alleen met een visie, maar ook met de realiteit van het moment: waar zijn we nu, wat speelt er nu, waar moeten we nu rekening mee houden?
  • Met mij komt grounding mee, het gevoel dat ik er ook ben als het tegenzit en misgaat. En het maakt dat we niet aan luchtfietserij doen maar dat het echt ergens om gaat.
  • Ik voel haarfijn aan wat niet gezegd wordt. Ik zie scherp en draai niet om de hete brij heen. In alle eerlijkheid; wat is waar en belangrijk voor je? Dat geeft opluchting en helderheid.

Mijn superpower?

De combinatie van kracht en kwetsbaarheid. In het werk ziet dat eruit als strategische businessfocus gericht op realisatie én mega-menselijk in verbinding.

Als je me echt zou kennen, zou je weten dat …

… ik van avontuur houd. Ik ben dol op iets nieuws aangaan, ontdekken, niet weten, op pad zijn en raak zelden uit het lood van het onverwachte en spontane. En dat op mijn bucketlist prijkt: een speech geven voor de jaarvergadering van de VN over de waarde en werking van verbinding en betrokkenheid tussen mensen, in het belang van vrede.

Wat inspireerde om dit werk te doen?

In mijn eerste baan als consultant bij KPMG las ik ergens: “Je kunt van een appelboom niet vragen peren te maken”. Ineens wist ik dat ik daar niet goed zat. Ik ben geen externe adviseur die vanuit ‘beter weten’ en modellen je komt vertellen wat je te doen hebt of waar je ontwikkeling nog wat nodig heeft. Ik doe mee!

Sindsdien sta ik – vanuit wat ik wél weet en werk- en levenservaring – naast mensen. Ik leid door te faciliteren en katalyseren, door het samen te ontdekken en het zelf te (laten) doen. En als er iets extra’s nodig is, dan doe ik het met je, niet voor je. Samen. Je kunt op me rekenen; ik ben 100% gecommitteerd en ga voor de hoogste optie.

Was ik als kind al zo?

Ja, toen ging ik ook voor de hoogste optie, vanuit een ondersteunende en aanjaag-positie. Op de kleuterschool mochten we in tweetallen in de timmerhoek. Een magisch moment, want: met echte spijkers, hamers en een zaag. Maar het pakte anders uit. Het andere meisje begon een vliegtuig te bouwen . En ik? Ik wilde samen bouwen! Stond erbij en keek ernaar, wist me geen houding te geven. Zij was gedreven haar ding aan het doen, maar dat kwam niet af. Daar stonden we dan. Allebei met lege handen.

Het was toen al duidelijk: ik werk graag mee aan het bouwwerk van een ander en als het aan mij ligt, wordt het supergroot.

Voor het laatst geraakt in mijn werk…?

Ik interviewde een expert op het gebied van vrijwilligersorganisaties. De werkelijke betekenis van ‘vrijwilligen’ voor een samenleving drong tot me door. Wat als wij allemaal een klein beetje van onze tijd en verworvenheden  geven aan een ander? Een beweging van onbaatzuchtig geven ontstaat dan. Ik zag voor me dat niks in de weg zit voor mensen om zich daar ‘en masse’ bij aan te sluiten. Dat is eindeloos! Het potentieel zinderde door de lucht. Wat me raakt, is een samenleving waarin iedereen meedoet en bijdraagt. 

En thuis…?

Een van mijn dochters vertelde hoe ze vastliep in een debat op school waarin ze in het team ’tegen euthenasie’ was geplaatst. Ze kon nog wel wat bedenken en zich eruit praten, maar ze meende er niks van. Dat was bijna niet te doen. Het raakte me dat die wijsheid van haar hart, dat intuïtieve weten wat ‘waar’ is, zo vanzelfsprekend voor haar beschikbaar is.

Het raakt me ook dat dat in ons (school)systeem nauwelijks wordt gehonoreerd of gestimuleerd. Terwijl de ware levenskunst toch schuilt in luisteren naar de stem van je hart en daarop afgestemd leven en werken met de mensen om je heen. We leren kinderen kennis & kunstjes om zich overeind te houden in de maatschappij, maar op een level dat niet includeert wat authentiek en kloppend is voor de unieke mensen die zij in wezen zijn. Hoe kan je je dan verbinden met anderen?

En ook nog dit:

  • Ongeduld. Ik krijg er de kriebels van, waarschijnlijk omdat ik het zo goed ken…
  • Apenkoppen. Die van Katja. En bastognekoeken.
  • Je kunt me ’s nachts wakker maken als je bang bent of hulp nodig hebt.
  • Of voor een bijdrage aan Sustainable Development Goal 16: voor een rechtvaardige, vredige en inclusieve samenleving. ‘Together, we can help to improve conditions for a life of dignity for all.
  • Ik heb 4 x de film Intouchables gezien. 4 x Zat ik de huilen en te lachen. Die onvoorwaardelijke verbinding tussen die mannen, met hart en ziel…
  • Nooit zonder lege handen de trap oplopen. Gewoon niet.
  • Ik loop langzaam hard. Dat is moeilijker dan je denkt.
  • Guilty pleasure? Netflixen met een serie over ridders en jonkvrouwen, helden en goeddoeners, het liefst uit de middeleeuwen toen het leven nog eenvoudig en dichtbij de natuur was.
  • In mijn huis vind je schapenvellen, zachte dekens en grote kussens. Dat, de stapel haardhout en de grote bank maken mijn huis een ruimte om in eenvoud en warmte in te landen.
  • Maar ik heb helemaal geen open haard!
  • Op tijd zijn blijft een terugkerend magisch gebeuren. Als ik denk dat het gaat lukken, mislukt het. Als ik denk dat het niet lukt, ben ik op tijd. We hebben elkaar nog niet helemaal onder de knie.